HOOKROCK |
organisation: Hookrock main stage: artist: Doghouse Sam Blues Revue ft. Stef Paglia side stage: artist: Phil Healy & His Commets (UK) |
© Rootsville 2017 |
|
|
Na een knappe openingsdag van Hookrock zijn we toe aan deel 2 van editie 2017. Ook vandaag zijn er enkele ingrijpende wijzingen gebeurt maar geloof me dit is niet de schuld van de organisatie maar mijn inziens die van bookings-agenten die het allemaal niet zo nauw nemen met de regels. Voor de zaterdag hebben ze hier op geen inspanning teveel gekeken en is er als vanouds tussen de change-overs nog een muzikaal aanbod. Even weg van de blues is er niets aangenamer dan aanstekelijke rock ' roll of andere rootsmuziek.
'Gemiddeld' is een categorie waarbij je dit trio moeilijk kan onderbrengen en dat hoor je ook wanneer er met 'Mr' Average' als opener wordt ingezet. Na 'As The Crow Flies' schakelen de heren feilloos over naar een totaal ander genre en met Kim Wilson zijn 'Wait On Time' brengen deze klasbakken er meteen de schwung in waarna we een heel mooie versie van de aloude klassieker van Irving Mills, St James Infirmary krijgen. Ze schakelen nog een tandje bij en met 'She's Tuff' weten ze zowat iedereen hier in te palmen. Wanneer we eigen werk gaan mixen met sterke covers komen we uiteraard toe aan de 'great' T-Bone Walker en met diens 'T-Bone Shuffle' laten de Karel en zijn Guttlin horen dat ze tot in de perfectie zijn afgesteld. Even een klein technisch mankement en dan zij de Karel nerveus worden (grinnik) maar voor de rest 'piccobello' en puike opener van deze zaterdag.
Deze Britten brengen enkel 2 sets vandaag en na de eerste kennismaking met nummers als 'Shake Rattle and Roll' van de originele Bill Haley en het in 1956 uitgebrachte 'Rip It Up' beginnen we allemaal wat spijt te krijgen. Helaas moeten de heren vanavond nog ergens anders aan de bak en zo zie je maar dat het pad van muzikanten hoegenaamd niet over rozen gaat. Op de affiche vandaag ook 2 bands van bij onze noorderburen. Als eerste is er Mike's Electric Mud dat werd gevormd rond harper Maikel van Bogget. Verder bestaat de band uit Henri Colbers (bass), Marc Gijsen (guitar), PM Linsen (guitar) en Rick Bours (drums). Deze Mike's Electric Mud brengt naast werk van Sonny Boy Williamson ook nog een meer dan behoorlijk tribute aan legende 'Lester Butler'. Om het helemaal te laten swingen zijn ze ook niet vreemd van 'The Met 'Automatic' maken ze meteen de stempel die ze op zich krijgen geplakt meer dan waar. Maikel zijn klankkleur en harpspel, ja hoor Lester is in da house! Ook deze 'Electric Mud' weten dat ze het op tijd en stond moeten laten swingen en dat doen de heren hier met 'Big Boss Man' eentje waar Jimmy Reed in 1960 al mee wist te scoren en zo zie je maar dat onze geliefkoosde blues in wezen onsterfelijk is. Met 'Ridin' in The Moonlight' en 'Goin' To Church' worden hier twee sterke uitvoeringen neergezet en bewijst Maikel van Bogget hier aan ons Belgen dat hij een goed bewaard geheim is gebleven. Sterke prestatie hoor! Van de bewondering bekomen haasten we ons allemaal naar buiten om een laatste maal de rock 'n roll era te gaan beleven met Phil Healy & His Commets met klassiekers als Hue 'Piano' Smith zijn 'Sea Cruise' en uiteraard wuiven ze ons uit alsof we alligators zijn. See You Later, Phil Healy. De verdere opvulling tussen de bands zal vanaf nu gebeuren door een 'spinner' die een arsenaal van oude vinyl platen heeft meegebracht. De 2de 'Ollandse' band is de Robbert Fossen & Peter Struyck Band. Beide mannen zijn doordrongen van de blues.
Met medley's van Muddy Waters en Magic Slim maalt er hier nog niemand over dat het covers zijn maar genieten we met zen allen welke 'legacy' we al met de blues hebben meegekregen. 'MC' Den Huibbe hoeft niet aan te dringen om deze band nog eens op het podium te krijgen en dan bewijzen de heren dat hun eigen composities zonder enige schroom naast de klassiekers kunnen worden gezet. Robbert Fossen en Peter Struyck, the blues is gonna be alright! Je kan het moeilijk geloven maar met nog 4 bands te gaan zitten we hier in Diepenbeek al aan de 'grote' kanonnen. Deze 'LeRoi Brothers' zouden als de verrassing van het festival worden aanzien en dus een pluim voor Hookrock maar door een fout bij hun 'agency' is enkel frontman Steve Doerr hier in Diepenbeek en zal deze worden begeleid door de broertjes Ciggaar, Jeroen Van Gasteren en Marcel Scherpenzeel. Deze in Texas geresidentieerde rock 'n roll formatie zag het levenslicht in 1981 en werd opgericht door drummer Mike Buck (ex T-birds), Don Leady, Steve Doerr en Alex Napier. Associëren kan je deze 'LeRoi Brothers' het best met 'The Paladins' en zo weten we dat we hier een set van rock 'n roll zullen krijgen waar we als blues liefhebbers best vrede mee kunnen nemen. 'Big Time Operator' en 'Ain' I'm A Dog' het gaat erin als zoete koek en met al heel wat diversiteit blijven we intens genieten hier op Hookrock. Met het brengen van Bo Diddley zijn 'Roadrunner' begin ikzelf al wat spijt te krijgen dat de beloofde originele bezetting hier niet voor handen is...biep biep. Frontman 'Steve Doerr' laat ons dit evenwel vergeten en leert ons de focus op hem te houden. Deze rootsrocker is uit het juiste hout gesneden en met nummers als 'Six Days on The Road' en 'Mary Lee' leven we ons moeiteloos in de rock 'n roll spirit van de 70-ties en 80-ties. A massive attack on the blues, but I like it!
Deze Toronzo Cannon voelt zich ondanks sterk eigen nummers hoegenaamd niet te min omwerk van zijn collega blues mannen te spelen. Opener 'Let Me Love You' van Buddy Guy is daar meteen het bewijs van. Met enige andere festivalgangers kwamen we al vlug tot de vaststelling...terug Chicago blues? ja maar dan net dat tikkeltje meer, net die bezieling waarmee kleppers als deze Toronzo Cannon zijn geboren. Chicago blues zit gewoon in zijn DNA. 'Bad Contract' en ‘Fine Seasoned Woman’ wie kan daar nu niet van houden. Met ‘Hardest Thing’ van Otis Clay en 'Money', that's what I Want... mocht het dan ook weer niet eigen geschreven nummers zijn. Who Cares we all are having fun en iedereen begint stilaan te beseffen wat een sterke affiche Hookrock ons vandaag weet aan te bieden. Tijd om ons op te maken voor één van de betere 'live acts' in het circuit en dan komen we zonder al teveel discussie uit bij Jimmie Wood en JJ. Holiday en hun 'Imperial Crowns' uit L.A. Californië. Mijn mening is dat hun albums maar een fractie Door merg en been snijdende harmonicaklanken in harmonie met doordringende gitaarrifs zijn de bouwstenen van hun succes door de jaren heen al volgde voor de fans in 2007 een ware schokgolf toen na het uitbrengen van hun 'Selftitled' album het opeens akelig stil werd rond de groep. In 2015 verschenen Jimmie Wood en JJ Holiday dan terug een eerste keer op 'Moulin Blues' als ondersteuning voor Kent Burnside en vorig jaar stonden ze er terug met hun nieuwste album 'The Calling', alsof ze nooit waren weggeweest. Samen met drummer Billy 'Champagne' Sullivan en Jimmie's dochter Rachel C. als backing vox en versterkt met Mr. Avilla aan de basgitaar zullen ze vanavond iedereen onderwerpen aan hun rauwe en soms psychedelische preachin' blues.
De aanbiedingen die dag waren niet uit de lucht gegrepen en dus staat Wouter in zijn eigenste Limburg samen met Brabander Stef Paglia nog eens op het podium. In deze uitgesproken band zit verder ook nog drummer Tom Derison (El Fish & Les Generals Jack) en Patrick Indestege (Rhythm Bombs & Black Cat Bisquit) aan de gitaar met de dikke snaren.
Voor deze 'Dougehouse Sam Blues Revue feat. Stef Paglia' was dit de tweede keer dat ze dit mochten klaarspelen en diep in ons hart hopen we allemaal dat er nog een derde keer zal volgen want this Beauty and the Beast ,they got love if you want it... Iedereen tervreden en voldaan en overtuigd dat we hier een tweedaags bluesfest hebben mogen meemaken om duimen en vingers vanaf te likken, dit zelfs zonder Hemut Lotti LOL. Een beleving die je als bluesliefhebber heeft kunnen begeesteren zeker voor diegene die de blues kunnen vatten. 'Dankoewel Hookrock en tot de volgende alweer... father and daughter on fire...
praise his name...
banana split...
wachtend op de Foo Fighters ?
blues sisters
blues brothers
dancing in the rain
|
more and larger pics on
|
Karel Phlix kennen we uiteraard als een van de bezielers van 'Blues Lee' en als' constructeur' ;-) van de 
Normaliter was de 2de band tijdens de change-overs deze van CC Jerome & The Jetsetters. Om u veel bla bla te besparen zeg ik gewoon, zij zijn het niet. Wie wel, 
Fabulous Thunderbirds' en zo lijkt het er ook wel op of Kim en Lester hier in deze partyzaal van Rooierheide een kijkje komt nemen.
Zowel afzonderlijk als met deze band hebben ze al meer dan geschiedenis geschreven in de Nederlandse bluesscène. Individueel zijn ze ook steeds de steunpilaren geweest voor o.a. John Primer en Tail Dragger en zo is 'Chicago Blues' duidelijk met hun muziek verweven. De ritme sectie van deze band is ook één van de meest solide van Nederland en bestaat uit Jan Markus (bass) en Eduard Nijenhuis (drums), ook gekend als 'The Dynaflow'.
Dat deze heren de' Chicago style' onder de knie hebben staat buiten kijf en met nummers als 'That Will Never Do' van Magic Slim en 'Everything Is Gonna Be Alright' brengen de heren na al twee sterke voorgaande band de zaal nog eens extra onder stoom. Nogmaals het bewijs dat in onze Lage Landen meer dan voortreffelijk muzikanten aanwezig zijn. 
Alex Napier overleed op 3 februari 2011 in Texas aan leverkanker. Toch alvast een primeur voor een band die voor velen onder ons een onbeschreven blad is.
De liefhebbers van onvervalste Chicago Blues zullen ongetwijfeld nu in grote getalen proberen een plaatsje te bemachtigen voor het podium. Reden? Niemand minder dan 
voorstellen van wat deze heren op podium weten te brengen. Met een nummer als 'Altar Of Love' is het steeds of de zaal lijkt uit zijn voegen te gaan barsten en zo bewijzen ze nogmaals dat ze met hun debuutalbum uit 1997 geschiedenis wisten te schrijven.
Het is echt drummen geblazen voor het podium om de bezieling van Jimmie Wood en JJ Holiday te kunnen beleven. Je hoeft niet meteen een voorstander te zijn maar toegeven dat dit een begeesterende 'live act' is daar kan je als muziekliefhebber niet onder uit. 'Lil' Death' en 'Praise His Name', yes de Imperial Crowns zijn op kruissnelheid. Alsof Jimmie Wood als een volleerd exorcist de duivel uit ieder van ons wil drijven. 'Alter Of Love' komt uit hun debuutalbum, een nummer dat sinds 1979 en de verschijning van deze koninklijke kronen onsterfelijk is geworden. Een nummer dat de geest is van deze 'Imperial Crowns', hun ziel, hun leven. Jimmie's dochter staat hier niet zomaar op het podium, nee Rachel is de perfecte aanvulling voor haar vader en dat voel je als ze samen hun 'Love Blues' brengen. Het afsluitende 'Ramblin' Woman Blues' brengt iedereen hier in extase en ja hoor ook dit komt uit hun debuutalbum van 1997. Een bisser? ja Huibbe je moet eens durven om ze zonder te laten vertrekken. De 'Imperial Crowns', de Stones van de blues. Achteraf backstage met Jimmie en JJ Holiday nog wat herinneringen opgehaald over de helaas lang vervlogen tijden in 'The Borderline'.
Helaas is het einde van Hookrock editie 2017 in zicht maar niet zonder er nog een spreekwoordelijke lap op te geven. Zo nu en dan zie je bijzonder uitgesproken formaties verschijnen op een podium en zo zag ik vorig jaar op het 'KTBA' festival in Nederland de tijdelijke maar wel spraakmakende samenstelling 
Samen met onze noorderburen Anke, Nicolien, Teun en Wout zijn we hier met vijf dit deze samenstelling al aan het werk hebben kunnen zien en geloof je we krijgen totaal iets anders dan je zou gaan verwachten. In een sfeer van 'jammin' weten ze ons hun eigen interpretaties te brengen van nummers als 'Got Love If You Want It' van Slim Harpo en 'Keep It To Yourself' van Sony Boy Williamson uit...jawel 1956. Door toedoen van Doghouse Sam en guitarslinger Stef Pagla krijgen deze klassiekers een totaal nieuw jasje aangemeten en kunnen we ons inleven hoe het zou zijn geweest als Sony Boy Williamson een Stevie Ray Vaughan aan zijn zijde moest hebben dulden. Een prefect huwelijk tussen oud en nieuw.
